Een gesprek met Pascal

Pascal is 55, woont in Deurne en is een zelfstandig verzekeringsmakelaar. Sportief ook.

‘Ik was aan het trainen voor mijn eerste marathon toen ik ziek werd’, vertelt hij. ‘Begin april – midden in de lockdown – voelde ik me al een paar dagen ineens erg moe. Ik weet het aan de spanningen en de onzekerheden van het moment. Maar op 9 april ging ik terug naar binnen na een intensieve training en mijn neus voelde plots vreemd aan. Ik rook ook niets meer. Nu, ik had al eerder last van mijn sinussen, dus ik dacht dat het weer zoiets was. Mijn huisarts gaf me, deels op mijn aanraden, een antibioticum voor een bacteriële infectie want waar zou ik het coronavirus opgelopen kunnen hebben? Dat kon toch niet.’

‘Ik heb me een dag of tien slecht gevoeld en was koortsig, maar mijn temperatuur was niet alarmerend hoog. Daarom bleef ik ook maar weg van de triagepost. Na die tien dagen ging het wat beter en ben ik terug een beetje beginnen lopen en fietsen. Maar de terugval was groot. Waar ik vroeger zonder problemen 20 kilometer liep, was ik nu na 5 kilometer helemaal uitgeteld.’

Mijn lichaam was helemaal verzwakt. Ik schrok daarvan, ja.

Je bent niet getest voor het coronavirus?

‘Nee, maar de neus-keel-oor-arts zag wel dat mijn neus niet in orde was. En omdat ik me echt niet fitter voelde, heb ik zelf een bloedonderzoek aangevraagd en aangedrongen op een onderzoek naar antistoffen. Hieruit bleek dat ik positief testte op alle bloedwaarden, maar ook op antistoffen voor het coronavirus.’

‘Aan de ene kant vond ik het een opluchting, want dan wist ik tenminste wat ik had. Maar ik vroeg me toch ook wel af wat me nog te wachten stond. Ik werk als zelfstandige dus was ik terug aan aan het werk gegaan. Dat verliep moeizaam. Op eigen houtje heb ik contact opgenomen met mijn cardioloog. Ik laat me sowieso jaarlijks testen omdat ik veel sport maar deze test was uitgesteld omwille van corona. Ik lichtte haar in over mijn positieve test en zo mocht ik toch snel langs gaan. Een echo van mijn hart was geruststellend, maar mee door mijn verhoogde bloeddruk deelde zij me mee dat mijn lichaam helemaal verzwakt was en verplichtte ze me om 14 dagen te rusten. Ik ben daarvan geschrokken, ja, voor de eerste keer in mijn leven. Je voelt wel dat je lichaam zich afsluit en dat er een spanning op zit, zelfs als je niets doet. Ook de vermoeidheid was extreem, maar dat ik twee weken plat moest gaan liggen, vond ik confronterend.’

Het lijkt alsof jij zelf je zoektocht langs de dokters in handen nam?

‘Dat is ook wel zo. Omdat ik langs alle kanten de aarzeling ondervond. Is het corona, of niet? En niemand kan je echt wegwijs maken in de volgende stappen. Mijn eerste positieve kantelpunt heb ik ervaren bij een osteopaat. Hij is erin geslaagd om letterlijk de spanning van mijn benen en mijn hoofd te halen. Of je er nu in gelooft of niet, voor mij maakte het een groot verschil.’

‘Ik probeer nu om tussendoor zoveel mogelijk te rusten, ook mentaal. Mijn conditie ben ik volledig kwijt, en die was toch behoorlijk goed. Of zoals een dokter tegen me zei: je lichaam liep al een marathon, houd daar rekening mee als je opnieuw opbouwt.’

‘In vergelijking met andere patiënten mag ik niet klagen, ook al voelt het aan als zeer ingrijpend. Ondertussen ben ik 2 maanden terug aan het werk – dat moet ook wel – maar ik bouw rustpauzes in. Het nieuwe normaal waarover iedereen spreekt, is voor mij nog niet bij benadering het oude normaal, en weet je, dat is zelfs niet de bedoeling.’

Mijn boodschap? Rusten als het nodig is en proberen om hier ook mentaal zo goed mogelijk mee om te gaan.

‘Het was wel een persoonlijk keerpunt, in die zin dat ik veel bewuster mentale rustperiodes inbouw en de situatie aanvaardt zoals ze is. Het helpt mij niet vooruit om er continu mee bezig te zijn. Van zodra ik me erop focus, wordt het precies erger. Dus ik probeer om een positieve instelling te behouden en om mijn verwachtingen niet te hoog te leggen.
Genieten van wat ik kan, en toch proberen om zachtjes aan die grenzen weer wat te verleggen.’

Welke boodschap zou jij willen meegeven Pascal?

‘Doordat ik vrij veel sportte, kende ik mijn fysieke grenzen behoorlijk goed. Maar die moet ik nu nog meer bewaken want van zodra ik er over ga, steken sommige symptomen weer de kop op. De vrijheid om zomaar te doen wat ik deed, ben ik voorlopig kwijt. En dat hoor ik bij veel Covid-patiënten. Mijn boodschap? Rusten als het nodig is en proberen om hier ook mentaal zo goed mogelijk mee om te gaan. Je kan hier echt sterker uitkomen. Zorg dat je energie weer vrijkomt en gebruik die om je lichaam te herstellen. Leg je focus op alle kleine positieve ervaringen.’

‘Los hiervan mag er wat mij betreft minder aandacht besteed worden aan het virus. Er doen ondertussen zoveel wilde verhalen de ronde dat veel mensen er zenuwachtig en angstig van worden, vooral mensen die besmet (geweest) zijn. We moeten er nu eenmaal mee leren leven, maar met inachtname van de juiste maatregelen. Daarnaast pleit ik absoluut voor een correcte opvang en begeleiding van mensen die besmet raken. Dat begint bij onmiddellijk testen, nadien verdere onderzoeken indien nodig en begeleiding bij revalidatie. Zet hier maar een groot uitroepteken achter.’